Enea en CGD

Wat een hoop stappen hebben we de laatste tijd genomen. Echt bijzonder hoe snel dingen gaan als het eenmaal goed gaat! Als eerste: geen medicijnen meer. Voor het eerst sinds jaaaaaaren geen antibiotica. Geen noemenswaardige pillen meer. Nooit checken of alles is ingenomen, nooit meer schrik als het toch een keer vergeten is. Klaar ermee! 🥳 Natuurlijk zitten de eerste schoolweken erop. Rustig aan opbouwen, de ene keer een ochtend en de ander keer een middag. Die klassencontact is niet meer aan geweest. Het dagdeel dat zoon thuis was, was hij thúis en ging hij ook niet via de klassencontact naar school. Best logisch eigenlijk. Na overleg op school meteen KPN gebeld om een afspraak te maken om de laptop en zuil op te laten halen! Hoofdstuk afgesloten! Dank voor alles, maar zoooo blij dat dat apparaat niet meer nodig is! 🥳 School brengt ook lastige dingen met zich mee, gelukkig is de juf ontzettend lief. Ze heeft hem goed in de gaten en kan goed met zijn buien om gaan. En de kl

Niet te geloven.... echt niet te bevatten!!!! Eindelijk zijn de cellen hoog genoeg! Eindelijk mogen we de teugels laten vieren, boodschapjes doen, naar verjaardagen, naar school. Ik wil alles  schrijven met hoofdletters en iedere zin eindigen met een uitroepteken! Van de week mochten we op controle in het Sophia, alles was fysiek in orde (zoals wij natuurlijk allang hadden gezien) Even bloed laten prikken om te kijken hoe de cellen ervoor staan, een controle zoals altijd. Afgesproken dat de arts vrijdag de eerste cijfers door zou geven, maar die waar wij op wachten zouden waarschijnlijk langer duren. Dus toen de arts vanmorgen belde en meteen zei dat het er goed uit zag, dat de cd4-cellen op 320 zaten, rúim boven de ondergrens, kon ik het eigenlijk niet geloven. 320???? Meen je dat? Zeg je nu echt 320? Dat kan  toch helemaal niet? Huh? Klopt dat echt? Dus van 150, meteen door geschoten naar de 320? Meteen 170 boven de ondergrens???? Het gesprek met de arts heb ik heel stoer  netjes