Niet te geloven.... echt niet te bevatten!!!! Eindelijk zijn de cellen hoog genoeg! Eindelijk mogen we de teugels laten vieren, boodschapjes doen, naar verjaardagen, naar school. Ik wil alles schrijven met hoofdletters en iedere zin eindigen met een uitroepteken!
Van de week mochten we op controle in het Sophia, alles was fysiek in orde (zoals wij natuurlijk allang hadden gezien) Even bloed laten prikken om te kijken hoe de cellen ervoor staan, een controle zoals altijd. Afgesproken dat de arts vrijdag de eerste cijfers door zou geven, maar die waar wij op wachten zouden waarschijnlijk langer duren. Dus toen de arts vanmorgen belde en meteen zei dat het er goed uit zag, dat de cd4-cellen op 320 zaten, rúim boven de ondergrens, kon ik het eigenlijk niet geloven. 320???? Meen je dat? Zeg je nu echt 320? Dat kan toch helemaal niet? Huh? Klopt dat echt? Dus van 150, meteen door geschoten naar de 320? Meteen 170 boven de ondergrens????
Het gesprek met de arts heb ik heel stoer netjes afgerond, terwijl ik eigenlijk dacht: ik hang op! Ik moet de man bellen!!! En mijn moeder en zus en vriendin! Ik weet eigenlijk niet eens wat ze verder nog voor nuttige informatie heeft gegeven.... Mijn collega's hadden al snel door dat dit telefoontje goed nieuws was en stonden te wachten tot ik ophing. Wat fijn om mijn vreugdetranen te kunnen delen.
Eenmaal thuis, zag zoon direct dat er iets was... Waarom ben jij zo blij???? Ha! Dat gevoel deelde hij meteen! Samen naar papa, die voelde ook meteen dat er iets speciaals was: wat zitten jullie te lachen??? De t-cellen zijn voldoende om naar school te mogen!!!
Maar.... wat wil het toeval.... Voor vandaag hadden we een middag op school gepland staan. Alle kinderen en de juf krijgen een mondkapje, zodat Enea veilig in de klas kan zijn. De hele middag een kapje op 😱. Dat leek heel leuk, maar al snel beseffen de klasgenoten dat het niet zo grappig is.... Het is 'afschuwelijk', 'benauwd' en 'het stinkt'. Ondertussen weten Enea en ik dat we de klas en juf zo gaan verlossen met de goede boodschap en donuts, want dit moeten we natuurlijk wel vieren!!! Was nog best spannend om zonder kapje zomaar een winkel in te stappen voor die donuts....
Het is een feest! De klas is zo blij! Zoon zit blij en gelukkig in een groepje, in plaats van aan de zijkant. Zonder kapje. Alsof er nooit iets is gebeurd en dat zijn plekje is. De juf besluit dat ze best even buiten kunnen spelen, wat wederom met gejuich wordt ontvangen. Het is een feestmiddag! Er is meteen een tafeltje aangeschoven, Enea kan maandag beginnen!
Wat een fijn gevoel is dit. Wat een last valt er van ons af. Weer een stap richting het gewone leven!
Van de week mochten we op controle in het Sophia, alles was fysiek in orde (zoals wij natuurlijk allang hadden gezien) Even bloed laten prikken om te kijken hoe de cellen ervoor staan, een controle zoals altijd. Afgesproken dat de arts vrijdag de eerste cijfers door zou geven, maar die waar wij op wachten zouden waarschijnlijk langer duren. Dus toen de arts vanmorgen belde en meteen zei dat het er goed uit zag, dat de cd4-cellen op 320 zaten, rúim boven de ondergrens, kon ik het eigenlijk niet geloven. 320???? Meen je dat? Zeg je nu echt 320? Dat kan toch helemaal niet? Huh? Klopt dat echt? Dus van 150, meteen door geschoten naar de 320? Meteen 170 boven de ondergrens????
Het gesprek met de arts heb ik heel stoer netjes afgerond, terwijl ik eigenlijk dacht: ik hang op! Ik moet de man bellen!!! En mijn moeder en zus en vriendin! Ik weet eigenlijk niet eens wat ze verder nog voor nuttige informatie heeft gegeven.... Mijn collega's hadden al snel door dat dit telefoontje goed nieuws was en stonden te wachten tot ik ophing. Wat fijn om mijn vreugdetranen te kunnen delen.
Eenmaal thuis, zag zoon direct dat er iets was... Waarom ben jij zo blij???? Ha! Dat gevoel deelde hij meteen! Samen naar papa, die voelde ook meteen dat er iets speciaals was: wat zitten jullie te lachen??? De t-cellen zijn voldoende om naar school te mogen!!!
Maar.... wat wil het toeval.... Voor vandaag hadden we een middag op school gepland staan. Alle kinderen en de juf krijgen een mondkapje, zodat Enea veilig in de klas kan zijn. De hele middag een kapje op 😱. Dat leek heel leuk, maar al snel beseffen de klasgenoten dat het niet zo grappig is.... Het is 'afschuwelijk', 'benauwd' en 'het stinkt'. Ondertussen weten Enea en ik dat we de klas en juf zo gaan verlossen met de goede boodschap en donuts, want dit moeten we natuurlijk wel vieren!!! Was nog best spannend om zonder kapje zomaar een winkel in te stappen voor die donuts....
Het is een feest! De klas is zo blij! Zoon zit blij en gelukkig in een groepje, in plaats van aan de zijkant. Zonder kapje. Alsof er nooit iets is gebeurd en dat zijn plekje is. De juf besluit dat ze best even buiten kunnen spelen, wat wederom met gejuich wordt ontvangen. Het is een feestmiddag! Er is meteen een tafeltje aangeschoven, Enea kan maandag beginnen!
Wat een fijn gevoel is dit. Wat een last valt er van ons af. Weer een stap richting het gewone leven!
Reacties
Geniet er van!
Groet, Hein, vader Anemone.