Wat een hoop stappen hebben we de laatste tijd genomen. Echt bijzonder hoe snel dingen gaan als het eenmaal goed gaat!
Als eerste: geen medicijnen meer. Voor het eerst sinds jaaaaaaren geen antibiotica. Geen noemenswaardige pillen meer. Nooit checken of alles is ingenomen, nooit meer schrik als het toch een keer vergeten is. Klaar ermee! 🥳
Natuurlijk zitten de eerste schoolweken erop. Rustig aan opbouwen, de ene keer een ochtend en de ander keer een middag. Die klassencontact is niet meer aan geweest. Het dagdeel dat zoon thuis was, was hij thúis en ging hij ook niet via de klassencontact naar school. Best logisch eigenlijk. Na overleg op school meteen KPN gebeld om een afspraak te maken om de laptop en zuil op te laten halen! Hoofdstuk afgesloten! Dank voor alles, maar zoooo blij dat dat apparaat niet meer nodig is! 🥳
School brengt ook lastige dingen met zich mee, gelukkig is de juf ontzettend lief. Ze heeft hem goed in de gaten en kan goed met zijn buien om gaan. En de klas: fantastisch! Ook zij accepteren zoon weer helemaal, alsof hij niet weg is geweest, ondanks dat hij het soms moeilijk heeft.
Natuurlijk blijven de controles nog nodig. De cellen groeien nu snel, een kundig oog kijkt of er echt geen complicaties zijn, GvHD ligt nog op de loer. Gelukkig ziet alles er goed uit! Zo goed zelfs dat zoon mag starten met de vaccinaties. Hij gaat alles weer doorlopen, zoals toen op het consultatiebureau. Echt fantastisch dat zijn lichaam dit weer kan verwerken! Alleen wel jammer dat er opeens 2 extra prikken gegeven moeten worden, daar hadden we geen rekening mee gehouden... 😫
Helaas hebben we nog geen bloeduitslagen binnen. Daar zijn we natuurlijk erg nieuwsgierig naar. Niet alleen naar de beruchte CD4-cellen (zijn ze nog verder door gegroeid???), maar ook naar de stand van de donorcellen.
Beetje spannend blijft het wel. We leven al zo lang met die strenge leefregels dat het best gek is om ze los te laten. We moeten vertrouwen krijgen dat hij het aan kan. Al die jaren van zorgen, al die medicijnen, alle stress en spanning. We kunnen het allemaal achter ons gaan laten!
Als eerste: geen medicijnen meer. Voor het eerst sinds jaaaaaaren geen antibiotica. Geen noemenswaardige pillen meer. Nooit checken of alles is ingenomen, nooit meer schrik als het toch een keer vergeten is. Klaar ermee! 🥳
Natuurlijk zitten de eerste schoolweken erop. Rustig aan opbouwen, de ene keer een ochtend en de ander keer een middag. Die klassencontact is niet meer aan geweest. Het dagdeel dat zoon thuis was, was hij thúis en ging hij ook niet via de klassencontact naar school. Best logisch eigenlijk. Na overleg op school meteen KPN gebeld om een afspraak te maken om de laptop en zuil op te laten halen! Hoofdstuk afgesloten! Dank voor alles, maar zoooo blij dat dat apparaat niet meer nodig is! 🥳
School brengt ook lastige dingen met zich mee, gelukkig is de juf ontzettend lief. Ze heeft hem goed in de gaten en kan goed met zijn buien om gaan. En de klas: fantastisch! Ook zij accepteren zoon weer helemaal, alsof hij niet weg is geweest, ondanks dat hij het soms moeilijk heeft.
Natuurlijk blijven de controles nog nodig. De cellen groeien nu snel, een kundig oog kijkt of er echt geen complicaties zijn, GvHD ligt nog op de loer. Gelukkig ziet alles er goed uit! Zo goed zelfs dat zoon mag starten met de vaccinaties. Hij gaat alles weer doorlopen, zoals toen op het consultatiebureau. Echt fantastisch dat zijn lichaam dit weer kan verwerken! Alleen wel jammer dat er opeens 2 extra prikken gegeven moeten worden, daar hadden we geen rekening mee gehouden... 😫
Helaas hebben we nog geen bloeduitslagen binnen. Daar zijn we natuurlijk erg nieuwsgierig naar. Niet alleen naar de beruchte CD4-cellen (zijn ze nog verder door gegroeid???), maar ook naar de stand van de donorcellen.
Beetje spannend blijft het wel. We leven al zo lang met die strenge leefregels dat het best gek is om ze los te laten. We moeten vertrouwen krijgen dat hij het aan kan. Al die jaren van zorgen, al die medicijnen, alle stress en spanning. We kunnen het allemaal achter ons gaan laten!
Reacties