We kabbelen rustig voort. Inmiddels mogen we ook af en toe op controle in het Sophia, tot vreugde van zoon. De ritten naar Leiden ervaart hij als een enorme last, zeker nu de zomervakantie voorbij is en het leed dat file heel goed merkbaar is.
Hoe gaat het nu. Eigenlijk heel goed. Er zitten weer wat kilootjes aan (dank aan de prednison) de haren groeien (dank aan de cyclosporine) het energielevel stijgt.
Zo aan het begin van het schooljaar is het even wennen dat zoon niet naar school gaat, maar in zijn hoofd toch gaat. Lang leve de klassencontact! Iedere morgen 'gaat hij naar school', logt in en het ziet er, zittend aan de keukentafel, net uit alsof hij echt in die klas zit.
Maar toch. Toch is het anders en soms is het hartstikke stom. Als de klas even wat leuk actiefs doet, als het even niet lukt.... Dan zit je toch maar alleen aan die keukentafel.... Om toch af en toe écht bij de klas te zijn, gaan we als het lukt naar het plein,tijdens het speelkwartier, om buiten te spelen. Lekker rennen en 'voetje van de vloer' met de klas!
Gelukkig heeft zoon een geweldige juf. We hebben dagelijks contact, alles is bespreekbaar en van de week kwam ze ook even thuis langs om te kijken wat er beter kan en hoe we dat kunnen doen. Echt fijn, want we moeten wachten tot de cellen voldoende op niveau zijn voor de klas in gaan weer mag. Thuis zijn is best saai, wie had dát gedacht! De meester van vorig jaar komt ook nog 1 keer per week thuis lesgeven, dan moet je wel echt je best doen 😅.
Maandag gaan we weer op controle in Leiden. Dan worden alle bloedwaarden opnieuw bekeken en zullen we zien waar we staan en of we al in de buurt komen van waar we willen zijn. Ondertussen ben ik, zijn we als gezin, vreselijk trots op ons kleine mannetje! 💕
Hoe gaat het nu. Eigenlijk heel goed. Er zitten weer wat kilootjes aan (dank aan de prednison) de haren groeien (dank aan de cyclosporine) het energielevel stijgt.
Zo aan het begin van het schooljaar is het even wennen dat zoon niet naar school gaat, maar in zijn hoofd toch gaat. Lang leve de klassencontact! Iedere morgen 'gaat hij naar school', logt in en het ziet er, zittend aan de keukentafel, net uit alsof hij echt in die klas zit.
Maar toch. Toch is het anders en soms is het hartstikke stom. Als de klas even wat leuk actiefs doet, als het even niet lukt.... Dan zit je toch maar alleen aan die keukentafel.... Om toch af en toe écht bij de klas te zijn, gaan we als het lukt naar het plein,tijdens het speelkwartier, om buiten te spelen. Lekker rennen en 'voetje van de vloer' met de klas!
Gelukkig heeft zoon een geweldige juf. We hebben dagelijks contact, alles is bespreekbaar en van de week kwam ze ook even thuis langs om te kijken wat er beter kan en hoe we dat kunnen doen. Echt fijn, want we moeten wachten tot de cellen voldoende op niveau zijn voor de klas in gaan weer mag. Thuis zijn is best saai, wie had dát gedacht! De meester van vorig jaar komt ook nog 1 keer per week thuis lesgeven, dan moet je wel echt je best doen 😅.
Maandag gaan we weer op controle in Leiden. Dan worden alle bloedwaarden opnieuw bekeken en zullen we zien waar we staan en of we al in de buurt komen van waar we willen zijn. Ondertussen ben ik, zijn we als gezin, vreselijk trots op ons kleine mannetje! 💕
Reacties