Thuis! Eindelijk!
Vorige week dachten we natuurlijk al te gaan. Koorts gooide roet in het eten. Het afgelopen weekend is de medicatie wat veranderd en dat heeft geholpen!
Hoe jammer was het, dat we het fijne, lange Pinksterweekend niet thuis waren. Gelukkig kwamen de meiden gezellig langs en hebben we toch een paar leuke dagen gehad. Zoon blijkt een schaakmeester in de dop te zijn, hij maakt mama, zussen en oom genadeloos in. Het terras van de Daktuin (=de grote speelkamer van het Ronald mc Donald) heeft een fantastisch groot schaakspel. Gelukkig zijn we nu thuis en kan ik die neergang snel vergeten.
Gisternavond was het toch nog even spannend... 38,5. Je zou er van gaan vloeken. Het zou toch niet waar zijn... Niet weer.... Terwijl zoon lag te slapen (na een drukke dag met de zussen) maakte ik me druk om die temp. Ik wilde het liefst iedere 5 minuten die temperatuur nemen (wat ik natuurlijk ook heb gedaan🙈). Het schommelde wat, maar het was genoeg voor de artsen om toch bloed af te nemen. Uiteindelijk bleken de ontstekingswaarden 2,2 te zijn. Dat is laag en goed.
Vanmorgen kwam ik onze arts in de gangen tegen. Ze was positief! Koorts komt waarschijnlijk nog steeds dor groeiende cellen. Na veel geregel, instructies en een warm afscheid van de zusters, gingen we eindelijk naar huis.
We zijn nu echt thuis. De zussen hebben er een feestje van gemaakt! Slingers, muziek, wat een onthaal 💕. Spanning valt bijna van ons af. Wat zullen wij lekker slapen vannacht. Allemaal onder hetzelfde dak.
Vorige week dachten we natuurlijk al te gaan. Koorts gooide roet in het eten. Het afgelopen weekend is de medicatie wat veranderd en dat heeft geholpen!
Hoe jammer was het, dat we het fijne, lange Pinksterweekend niet thuis waren. Gelukkig kwamen de meiden gezellig langs en hebben we toch een paar leuke dagen gehad. Zoon blijkt een schaakmeester in de dop te zijn, hij maakt mama, zussen en oom genadeloos in. Het terras van de Daktuin (=de grote speelkamer van het Ronald mc Donald) heeft een fantastisch groot schaakspel. Gelukkig zijn we nu thuis en kan ik die neergang snel vergeten.
Gisternavond was het toch nog even spannend... 38,5. Je zou er van gaan vloeken. Het zou toch niet waar zijn... Niet weer.... Terwijl zoon lag te slapen (na een drukke dag met de zussen) maakte ik me druk om die temp. Ik wilde het liefst iedere 5 minuten die temperatuur nemen (wat ik natuurlijk ook heb gedaan🙈). Het schommelde wat, maar het was genoeg voor de artsen om toch bloed af te nemen. Uiteindelijk bleken de ontstekingswaarden 2,2 te zijn. Dat is laag en goed.
Vanmorgen kwam ik onze arts in de gangen tegen. Ze was positief! Koorts komt waarschijnlijk nog steeds dor groeiende cellen. Na veel geregel, instructies en een warm afscheid van de zusters, gingen we eindelijk naar huis.
We zijn nu echt thuis. De zussen hebben er een feestje van gemaakt! Slingers, muziek, wat een onthaal 💕. Spanning valt bijna van ons af. Wat zullen wij lekker slapen vannacht. Allemaal onder hetzelfde dak.
Reacties