Schaap. Schaap is sinds jaar en dag de trouwe metgezel van zoon. Het beestje, gekregen van oma Sjaan, was toen zoon peuter was al vaste gast in bed. Heerlijk met al die draadjes waar je lekker aan kan voelen.
De eerste ziekenhuisperiode was hij natuurlijk ook van de partij. We heben hem vaak moeten redden uit de was, want een wit schaap tussen de witte lakens wordt snel over het hoofd gezien door de zusters. Er is zelf een liedje over schaap gemaakt door de liedjesfabriek!
De afgelopen periode mochten er niet veel knuffels mee het ziekenhuis in. En die paar die wel mee mochten, moesten op 60 graden worden gewassen. Iedere keer als schaap (of een andere knuffel) op de grond viel, mocht er niet meer mee gekroeld worden tot hij weer gewassen was. Ik ben de zusters van de nachtdienst nog dankbaar. Zij wasten schaap in de wasmachine van de afdeling, niet in gebruik 's nachts, deden hem in de droger en legden hem, keurig in een zakje, op de commode terug. Klaar om weer tot troost te dienen.
En nu. Thuis. Thuis blijft schaap belangrijk. Terwijl zoon zich fysiek steeds beter gaat voelen, komen er emoties aan het licht waar je best verdrietig van kan worden. Als papa dan nachtdienst heeft en zoon fijn bbijlij mama mag slapen, komt de steun en toeverlaat mee. Zoon kruipt veilig tegen me aan, hij in mijn armen en schaap in zijn armen. 💕
De cellen groeien rustig, maar gestaag. Wachten duurt lang, zoals altijd. De haren groeien. Er is zelfs al een rode vleug zichtbaar, tussen de medicijn-haren komen zijn eigen ook weer te voorschijn! En, tot onze verbazing: krulletjes. (Die hadden we sinds de peutertijd niet meer gezien) Het baasje gaat op zijn dier lijken 😄
De eerste ziekenhuisperiode was hij natuurlijk ook van de partij. We heben hem vaak moeten redden uit de was, want een wit schaap tussen de witte lakens wordt snel over het hoofd gezien door de zusters. Er is zelf een liedje over schaap gemaakt door de liedjesfabriek!
De afgelopen periode mochten er niet veel knuffels mee het ziekenhuis in. En die paar die wel mee mochten, moesten op 60 graden worden gewassen. Iedere keer als schaap (of een andere knuffel) op de grond viel, mocht er niet meer mee gekroeld worden tot hij weer gewassen was. Ik ben de zusters van de nachtdienst nog dankbaar. Zij wasten schaap in de wasmachine van de afdeling, niet in gebruik 's nachts, deden hem in de droger en legden hem, keurig in een zakje, op de commode terug. Klaar om weer tot troost te dienen.
En nu. Thuis. Thuis blijft schaap belangrijk. Terwijl zoon zich fysiek steeds beter gaat voelen, komen er emoties aan het licht waar je best verdrietig van kan worden. Als papa dan nachtdienst heeft en zoon fijn bbijlij mama mag slapen, komt de steun en toeverlaat mee. Zoon kruipt veilig tegen me aan, hij in mijn armen en schaap in zijn armen. 💕
De cellen groeien rustig, maar gestaag. Wachten duurt lang, zoals altijd. De haren groeien. Er is zelfs al een rode vleug zichtbaar, tussen de medicijn-haren komen zijn eigen ook weer te voorschijn! En, tot onze verbazing: krulletjes. (Die hadden we sinds de peutertijd niet meer gezien) Het baasje gaat op zijn dier lijken 😄
Als de T-cellen voldoende zijn, mag zoon eindelijk weer naar school. Het wordt tijd. Thuis les blijft stom en er wordt veel te veel gegamed naar mijn zin. Hoewel gamen ook de deur naar de buitenwereld is. Soms komt een klasgenootje langs, soms zien ze elkaar online.
Tijd om naar school te gaan!!!Ik ben benieuwd hoe lang het dan duurt voordat echt naar school gaan gewoon wordt en dan ook weer 'stom' is. 😉
Reacties