Het is de tijd van het jaar om terug te blikken en vooruit te kijken. Fijn de dagen met elkaar doorbrengen, als gezin. Zonder al te veel zorgen genieten van elkaar.
Het is gewoon al 233 dagen geleden dat zoon zijn stamcellen kreeg. 233 Dagen!!! En 2 weken daarvoor zijn we het ziekenhuis in gegaan voor de voorbereidingen. We zijn dus al driekwart jaar bezig. En dan heb ik het niet over alles wat we daarvoor hebben doorstaan...
Driekwart jaar, dat is best lang. Al die tijd leven we in een bubbel, of leeft in ieder geval zoon in de bubbel. Wij kunnen daar soms uit stappen. Het hele proces heeft een enorme invloed op ons gezin, maar ook op de rest van de familie. Uit eten omdat opa en oma 46 jaar getrouwd zijn: kan niet. Verjaardagen: sorry, we komen met een delegatie! Genderreveal-party: uhm..... Als gezin missen we mijlpalen van de familie, de belangrijke gebeurtenissen in een mensenleven.
Maar we missen ook nog steeds de gewone dingen: naar school gaan, afspreken met vriendjes, feestjes, gewoonnde deur uit lopen en dan bedenken dat je het kapje bent vergeten Altijd dat vervelende mondkapje 🙊. Meestal vindt zoon het prima om thuis te blijven, maar soms komen de muren op hem af... Het valt niet mee... Om moedeloos van te worden. Ik kan jullie best zeggen dat het voor iedereen niet mee valt. Er is bij hem en ons onverwerkt zeer.
Op naar 2020, het jaar waarin het leven weer 'normaal' gaat worden. Het jaar dat die cellen ein-de-lijk op niveau komen? Het jaar waarin we kunnen verwerken wat er allemaal is gebeurd en het jaar dat we de eerste SCT-verjaardag kunnen vieren!!! Het jaar dat we weer gewoon op visite kunnen gaan en school er ook weer bij hoort. 2020, here we come!!!!
Wij wensen iedereen een fantastisch 2020. Heel veel dank voor al het meeleven, de interesse, de lieve woorden en de warme gedachten. Het heeft ons geholpen het afgelopen jaar!
Reacties