Doorgaan naar hoofdcontent

Bioscoop

Het contact met het WAKZ (Willem Alexander KinderZiekenhuis, wist ik niet) is geweest. De planning wordt steeds duidelijker, het komt met rasse schreden dichterbij. De stamceltransplantie. SCT. Poeh. Ondanks dat we hebben kunnen wennen aan het idee, blijft het wel erg spannend en heftig.


11 april is de intake, de hele dag gesprekken met verschillende mensen over het proces, uitleg, vragen stellen, rondleiding over de afdeling. We liggen straks op 'het strand'. Ik zie daar de lol wel van in, echter denkt zoonlief er anders over. "Het strand is heel wat anders mam, zo leuk is het niet" .... uhm... oke... je hebt gelijk....

Eind april nog 2 dagen opname voor aanvullend onderzoek en dan begin mei starten. Gingen we dit nu echt doen? Echt, echt?

Om de zinnen te verzetten, gaan we gezellig naar de bioscoop, iets wat straks een poos niet mag. Zo'n ruimte, met veel mensen, levert te veel kans op bactieren en virussen op. 'Hoe tem je een draak' is al maanden favoriet. Deel 1 en 2 op netflix gekeken, er blijkt ook nog een serie te zijn. Snotvlek, Speknekje, Schorrie en Morrie, de meest vreemde namen komen voorbij en geduldig wordt me uitgelegd wie wie is, keer op keer, want deze informatie schijnt niet te blijven hangen in het oude moederbrein.

Hoe tem je een draak 3 was dan ook de enige logische keuze vandaag. Over liefde en vertrouwen, over je eigen belang opzij zetten voor de ander, er zijn voor de ander. Mooie thema's.  Weer een traantje moeten weg pinken, net als in ieder geval 1 zus. Stelletje emotionele huilebalken zijn we....

Met liefde en vertrouwen gaan we ver komen! We gaan dit echt doen!




Reacties

Populaire posts van deze blog

Daar zijn ze eindelijk! De Cd4-cellen , dag 275

Niet te geloven.... echt niet te bevatten!!!! Eindelijk zijn de cellen hoog genoeg! Eindelijk mogen we de teugels laten vieren, boodschapjes doen, naar verjaardagen, naar school. Ik wil alles  schrijven met hoofdletters en iedere zin eindigen met een uitroepteken! Van de week mochten we op controle in het Sophia, alles was fysiek in orde (zoals wij natuurlijk allang hadden gezien) Even bloed laten prikken om te kijken hoe de cellen ervoor staan, een controle zoals altijd. Afgesproken dat de arts vrijdag de eerste cijfers door zou geven, maar die waar wij op wachten zouden waarschijnlijk langer duren. Dus toen de arts vanmorgen belde en meteen zei dat het er goed uit zag, dat de cd4-cellen op 320 zaten, rúim boven de ondergrens, kon ik het eigenlijk niet geloven. 320???? Meen je dat? Zeg je nu echt 320? Dat kan  toch helemaal niet? Huh? Klopt dat echt? Dus van 150, meteen door geschoten naar de 320? Meteen 170 boven de ondergrens???? Het gesprek met de arts heb ik heel stoer  netjes

Lets dance the night away!

Tjonge zeg.... wat een topavond. Van te voren toch echt wel stressvol, zo'n feestje organiseren, want stel dat de helft van de mensen niet  komt? Of dat iedereen aan de kant gaat staan en de dansvloer leeg blijft. Ik kan je vertellen dat er flink wat denkuurtjes aan zijn besteed. De meeste 's nachts, want dan heb tenslotte je alle tijd om daar over na te denken.... Langzaam ging de teller omhoog, iedere week wel wat kaartjes verkocht. Maar iedere week sprak ik ook wel iemand die toch niet kon komen, wat weer voor de nodige slapeloze uurtjes zorgde. En toch kregen meer en meer aanmeldingen en groeide mijn vetrouwen. Familie, vrienden, vrienden van vrienden, collega's, de mannen van collega's, gisterenavond stroomde de zaak vol èn de dansvloer ook! De DJ was een blij ei die de vloer opzweepte met zijn enthousiasme en leuke plaatjes. Zowaar werden mijn aangevraagde nummertjes daadwerkelijk gedraaid, helemaal top dat ouwe  mama ook nog kon dansen op een paar herkenbar

Thuis!!!!

Thuis! Eindelijk! Vorige week dachten we natuurlijk al te gaan. Koorts gooide roet in het eten. Het afgelopen weekend is de medicatie wat veranderd en dat heeft geholpen! Hoe jammer was het, dat we het fijne, lange Pinksterweekend niet thuis waren. Gelukkig kwamen de meiden gezellig langs en hebben we toch een paar leuke dagen gehad. Zoon blijkt een schaakmeester in de dop te zijn, hij maakt mama, zussen en oom genadeloos in. Het terras van de Daktuin (=de grote speelkamer van het Ronald mc Donald) heeft een fantastisch groot schaakspel. Gelukkig zijn we nu thuis en kan ik die neergang snel vergeten. Gisternavond was het toch nog even spannend... 38,5. Je zou er van gaan vloeken. Het zou toch niet waar zijn... Niet weer.... Terwijl zoon lag te slapen (na een drukke dag met de zussen) maakte ik me druk om die temp. Ik wilde het liefst iedere 5 minuten die temperatuur nemen (wat ik natuurlijk ook heb gedaan🙈). Het schommelde wat, maar het was genoeg  voor de artsen om toch blo