Hobbels. We komen er wel wat tegen. Gisteren had zoon opeens een abces. In het verleden waren we dit ook al eens tegen gekomen en het was onder controle. Helaas. Toch weer een. Pijnlijk, zo'n abces. 's Avonds het ziekenhuis gebeld en het idee was dat de volgende ochtend de poli gebeld kon worden. Fijn thuis slapen!
In de morgen bleek dat het abces was door gebroken. Fijn, want de pijn was meteen vrijwel weg. Maar natuurlijk moest hij wel gezien worden. Ongeveer het halve ziekenhuis heeft hem gezien. MDL, chirurg, bloedafname, kweek van het abces, pleister Hickman vervangen, echo, eigen arts. Wat een dag. Bizar. Zo zwaar, zoon moet alles maar ondergaan. Gelukkig mochten we wel naar huis.
We moesten nog even snel langs de apotheek voor 2 antibiotica-kuren. Even snel.... dat viel tegen. 's Morgens hadden we alle medicijnen al gehaald, het was alleen een kleine aanvulling. Dat snel, werd snel lang en nog langer.... Zoon was kapot, een uur wachten was te veel. En niet alleen voor zoon, voor mij ook. Een uur. Niet normaal. De hoeveelheden die hij krijgt zijn groot en dan moet het ook nog te combineren zijn met al die andere medicijnen. Het geeft de gemiddelde apothekersassistente heel wat hoofdbrekens voor ze alles mee wil geven. Goed dat er mee en nagedacht wordt, maar vermoeiend is het wel....
Vandaag gaat het weer prima. Geen koorts, wel moe. Fijn om hem zo te zien. En zeer bijzonder om te merken dat die ontsteking eigenlijk weinig problemen oplevert. Dit is een glimps van de toekomst, een lijf wat zelf aan het werk gaat! Echt fantastisch om nu al te ervaren dat 'het werkt'.
We kregen ook nog wat anders.goed te horen: de cellen die er zijn, zijn 100 % donorcellen!!!! Joepie! Dit geeft de burger weer moed! Het zijn kleine stapjes, maar op die manier kom je er ook!
Ondertussen zitten we fijn in de tuin (met dekentje, want zoon heeft het altijd koud 😅) en genieten we van elkaar en het simpele thuis zijn.
In de morgen bleek dat het abces was door gebroken. Fijn, want de pijn was meteen vrijwel weg. Maar natuurlijk moest hij wel gezien worden. Ongeveer het halve ziekenhuis heeft hem gezien. MDL, chirurg, bloedafname, kweek van het abces, pleister Hickman vervangen, echo, eigen arts. Wat een dag. Bizar. Zo zwaar, zoon moet alles maar ondergaan. Gelukkig mochten we wel naar huis.
We moesten nog even snel langs de apotheek voor 2 antibiotica-kuren. Even snel.... dat viel tegen. 's Morgens hadden we alle medicijnen al gehaald, het was alleen een kleine aanvulling. Dat snel, werd snel lang en nog langer.... Zoon was kapot, een uur wachten was te veel. En niet alleen voor zoon, voor mij ook. Een uur. Niet normaal. De hoeveelheden die hij krijgt zijn groot en dan moet het ook nog te combineren zijn met al die andere medicijnen. Het geeft de gemiddelde apothekersassistente heel wat hoofdbrekens voor ze alles mee wil geven. Goed dat er mee en nagedacht wordt, maar vermoeiend is het wel....
Vandaag gaat het weer prima. Geen koorts, wel moe. Fijn om hem zo te zien. En zeer bijzonder om te merken dat die ontsteking eigenlijk weinig problemen oplevert. Dit is een glimps van de toekomst, een lijf wat zelf aan het werk gaat! Echt fantastisch om nu al te ervaren dat 'het werkt'.
We kregen ook nog wat anders.goed te horen: de cellen die er zijn, zijn 100 % donorcellen!!!! Joepie! Dit geeft de burger weer moed! Het zijn kleine stapjes, maar op die manier kom je er ook!
Ondertussen zitten we fijn in de tuin (met dekentje, want zoon heeft het altijd koud 😅) en genieten we van elkaar en het simpele thuis zijn.
Reacties