Doorgaan naar hoofdcontent

7 weken

Is het echt pas 7 weken geleden dat we groen licht kregen? Pas 7 weken geleden dat we te horen kregen dat we echt zouden gaan? En gaan we morgenochtend  heul vroeg dan echt het ziekenhuis in om te starten? Ik kan het bijna niet geloven....

Het lange paasweekend was bedoeld om nog even lekker uit te rusten, bij te tanken, samen te zijn voor het circus start. Ik moet eerlijk zeggen: dat viel tegen. Het weekend stond in het teken van 'gaan'. Heb ik genoeg kleding voor zoon? Moet ik dat nu al strijken en in zakken doen? En wat moet er dan nog meer mee, slippers voor onder de douche, maar ook voor op de kamer. Wat voor eten nemen we voor onszelf mee? He? Hoor ik daar dochter 1 zo hoesten???? Dat kan niet! Ze kan niet ziek worden!  Het werden gedurende het weekend steeds meer dilemma's en problemen....

Natuurlijk hebben we ook heerlijk ontbeten met elkaar, lekker bij het haardje gezeten en van elkaar genoten, dat is gelukkig wel gelukt 💕



7 weken geleden. Voor we 7 weken verder zijn.... dan is het ergste achter de rug. Hopelijk. Over 7 weken zitten die stamcellen erin. Over 7 weken zijn er misschien al goed werkende witte bloedcellen gezien. We zijn er dan nog lang niet, maar toch wel een klein stukje in de goede richting.  Hoe lang is nu eigenlijk 7 weken?????


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Daar zijn ze eindelijk! De Cd4-cellen , dag 275

Niet te geloven.... echt niet te bevatten!!!! Eindelijk zijn de cellen hoog genoeg! Eindelijk mogen we de teugels laten vieren, boodschapjes doen, naar verjaardagen, naar school. Ik wil alles  schrijven met hoofdletters en iedere zin eindigen met een uitroepteken! Van de week mochten we op controle in het Sophia, alles was fysiek in orde (zoals wij natuurlijk allang hadden gezien) Even bloed laten prikken om te kijken hoe de cellen ervoor staan, een controle zoals altijd. Afgesproken dat de arts vrijdag de eerste cijfers door zou geven, maar die waar wij op wachten zouden waarschijnlijk langer duren. Dus toen de arts vanmorgen belde en meteen zei dat het er goed uit zag, dat de cd4-cellen op 320 zaten, rúim boven de ondergrens, kon ik het eigenlijk niet geloven. 320???? Meen je dat? Zeg je nu echt 320? Dat kan  toch helemaal niet? Huh? Klopt dat echt? Dus van 150, meteen door geschoten naar de 320? Meteen 170 boven de ondergrens???? Het gesprek met de arts heb ik heel stoer  netjes
2 reacties
Meer lezen

Lets dance the night away!

Tjonge zeg.... wat een topavond. Van te voren toch echt wel stressvol, zo'n feestje organiseren, want stel dat de helft van de mensen niet  komt? Of dat iedereen aan de kant gaat staan en de dansvloer leeg blijft. Ik kan je vertellen dat er flink wat denkuurtjes aan zijn besteed. De meeste 's nachts, want dan heb tenslotte je alle tijd om daar over na te denken.... Langzaam ging de teller omhoog, iedere week wel wat kaartjes verkocht. Maar iedere week sprak ik ook wel iemand die toch niet kon komen, wat weer voor de nodige slapeloze uurtjes zorgde. En toch kregen meer en meer aanmeldingen en groeide mijn vetrouwen. Familie, vrienden, vrienden van vrienden, collega's, de mannen van collega's, gisterenavond stroomde de zaak vol èn de dansvloer ook! De DJ was een blij ei die de vloer opzweepte met zijn enthousiasme en leuke plaatjes. Zowaar werden mijn aangevraagde nummertjes daadwerkelijk gedraaid, helemaal top dat ouwe  mama ook nog kon dansen op een paar herkenbar
Een reactie posten
Meer lezen

Thuis!!!!

Thuis! Eindelijk! Vorige week dachten we natuurlijk al te gaan. Koorts gooide roet in het eten. Het afgelopen weekend is de medicatie wat veranderd en dat heeft geholpen! Hoe jammer was het, dat we het fijne, lange Pinksterweekend niet thuis waren. Gelukkig kwamen de meiden gezellig langs en hebben we toch een paar leuke dagen gehad. Zoon blijkt een schaakmeester in de dop te zijn, hij maakt mama, zussen en oom genadeloos in. Het terras van de Daktuin (=de grote speelkamer van het Ronald mc Donald) heeft een fantastisch groot schaakspel. Gelukkig zijn we nu thuis en kan ik die neergang snel vergeten. Gisternavond was het toch nog even spannend... 38,5. Je zou er van gaan vloeken. Het zou toch niet waar zijn... Niet weer.... Terwijl zoon lag te slapen (na een drukke dag met de zussen) maakte ik me druk om die temp. Ik wilde het liefst iedere 5 minuten die temperatuur nemen (wat ik natuurlijk ook heb gedaan🙈). Het schommelde wat, maar het was genoeg  voor de artsen om toch blo
Een reactie posten
Meer lezen