Hoe zal ik vandaag, de intake, omschrijven.... intensief is het juiste woord. Ondanks dat we al veel wisten, was het toch ontzettend intensief. De arts was onder de indruk van wat Enea al kon vertellen en wist dat mooi aanvullen: De bloedfabriek wordt afgebroken en daarna weer opgebouwd. Dat metselen duurt even. Schitterende metaforen.
Verder hebben we gesproken met de pedagoog, de school en maatschappelijk werk en als laatste een rondleiding over afdeling het strand gekregen. Fantastisch. Alles is mooi en nieuw. De infuuspaal staat in de sluis en daar zit een 7 meter lange slang aan, dus geen gedoe met een paal die je mee moet slepen als je gaat plassen. Minder last van gepiep 's nachts en als hij de kamer afgaat, wordt hij gewoon even losgekoppeld.
Sowieso mooie kamers waar wij ook kunnen slapen, bij hem, op afdeling strand.
Zoonlief vond alles even gaaf. Iedereen stelt hem dezelfde vraag. Hij vertelt dat hij 3 zussen heeft, met iedere keer dezelfde reactie: 'alledrie ouder? Hoe heten ze?' Namen zijn natuurlijk geen probleem, maar.... hoe oud zijn die zussen nu eigenlijk 🙈??? (Na 3 keer wist hij het precies, 11, 15 bijna 16 en 17) Verder is er veel grote jongens speelgoed in het ziekenhuis: Er is een IPad op de kamer, een x-box ter beschikking, een playstation in de tienerkamer, een grote speelkamer met terras, iedere week bingo wat je vanuit het bed mee kan spelen. Het lijkt wel een feestje! Hij heeft er gewoon zin in...
Mijn hart werd juist steeds een beetje kleiner. Het komt nu echt dichtbij. Ik ga steeds meer inzien wat ons te wachten staat. Hoe heftig dit is. Maar ook hoe bijzonder is het dat het allemaal kan. Hoe fijn het is dat we zonder al te veel poespas bij hem mogen, dat was vroeger wel anders.
Het uiteindelijke doel is een gezond afweersysteem en een leven zoals alle kinderen hebben. Niet na hoeven denken en alles mogen en wellicht kunnen (in ieder geval proberen!) De beuk in die fabriek! Dan kunnen we zo snel mogelijk weer gaan bouwen. 💪
Verder hebben we gesproken met de pedagoog, de school en maatschappelijk werk en als laatste een rondleiding over afdeling het strand gekregen. Fantastisch. Alles is mooi en nieuw. De infuuspaal staat in de sluis en daar zit een 7 meter lange slang aan, dus geen gedoe met een paal die je mee moet slepen als je gaat plassen. Minder last van gepiep 's nachts en als hij de kamer afgaat, wordt hij gewoon even losgekoppeld.
Sowieso mooie kamers waar wij ook kunnen slapen, bij hem, op afdeling strand.
Zoonlief vond alles even gaaf. Iedereen stelt hem dezelfde vraag. Hij vertelt dat hij 3 zussen heeft, met iedere keer dezelfde reactie: 'alledrie ouder? Hoe heten ze?' Namen zijn natuurlijk geen probleem, maar.... hoe oud zijn die zussen nu eigenlijk 🙈??? (Na 3 keer wist hij het precies, 11, 15 bijna 16 en 17) Verder is er veel grote jongens speelgoed in het ziekenhuis: Er is een IPad op de kamer, een x-box ter beschikking, een playstation in de tienerkamer, een grote speelkamer met terras, iedere week bingo wat je vanuit het bed mee kan spelen. Het lijkt wel een feestje! Hij heeft er gewoon zin in...
Mijn hart werd juist steeds een beetje kleiner. Het komt nu echt dichtbij. Ik ga steeds meer inzien wat ons te wachten staat. Hoe heftig dit is. Maar ook hoe bijzonder is het dat het allemaal kan. Hoe fijn het is dat we zonder al te veel poespas bij hem mogen, dat was vroeger wel anders.
Het uiteindelijke doel is een gezond afweersysteem en een leven zoals alle kinderen hebben. Niet na hoeven denken en alles mogen en wellicht kunnen (in ieder geval proberen!) De beuk in die fabriek! Dan kunnen we zo snel mogelijk weer gaan bouwen. 💪
Reacties