- Soms is het gewoon moeilijk. Niet alleen voor Enea, maar ook voor de zussen. Zo achter dat gordijn is echt stom. Het voelt heel alleen en afgesloten... En dan mogen al die vreemde mensen wèl bij ónze broer. Waarom zij wel? En waarom wij niet? Wij kunnen toch ook zo'n pak aan doen? Wij kunnen ook echt goede smurfen zijn! Het voelt heel oneerlijk.
Ondanks dat we ontzettend ons best doen om het voor iedereen acceptabel te houden, valt dat niet mee. Binnen die kamer mag Enea alles. Trek? Meteen de eetzuster bellen die dan wat komt brengen. Dorst, zelfde laken een pak. Verveel je je, dan roepen we weer iemand anders die daarbij kan helpen. Ondertussen zitten die zussen nog steeds aan de andere kant van het gordijn.... Er is best wat te doen voor ze, maar vaak is het net niet echt leuk.
Tot we het buitenterras ontdekken met een enorm schaakspel. Niet dat we kunnen schaken, maar met z'n drietjes kwamen we een heel eind en hadden we toch echt wel veel plezier. En zo handig dat het groot is! Dan kun je gewoon tussen de stukken door lopen en verzinnen hoe het dan straks staat, als je die Toren hebt verzet of even zelf die paardensprong maken om te kijken waar je dan precies uitkomt. (Echt een breinbreker, dat paard 😂) Dat gaan we zeker vaker doen.
In de avond, net toen alle zussen onderweg waren, wilde Enea ook wel naar buiten. De zussen kwamen van een training, gingen naar huis of even gezellig met papa mee om daarna weer naar het ziekenhuis te komen. Hoe groot was de teleurstelling. Eindelijk iets wat echt als 'samen iets doen' voelt en dan zijn ze er niet.... Maar, grote wijze broer zei: Mam, morgen gaan we gewoon weer.
Reacties