Doorgaan naar hoofdcontent

Geen zin in school.....

School. Dat lijkt een noodzakelijk kwaad, sterker nog, dat is het ook volgens zoonlief. School kost vooral erg veel tijd, tijd die je ook aan andere dingen (lees gamen) kunt besteden. Maar goed, hij gaat toch meestal zonder gedoe naar school en heeft het volgens mij ook nog best naar zijn zin in de klas.

Zo'n periode in het ziekenhuis heeft dan ook best zijn voordelen volgens hem, want dan kan en mag je niet naar school. Zoon is ook niet van plan om om iets te gaan doen, want hij ligt tenslotte op afdeling het strand. Klinkt best goed eigenlijk, lekker een paar weken op het strand liggen. Maar ook daar ziet hij de lol niet  van in, want 'zo leuk is het daar ook weer niet, mama'. Oh. Oke. Je hebt gelijk, zeg ik bloedserieus ... en stiekem moet ik er toch om grinniken. 😄

Terug naar school. Want hoe werkt dat, hij kan moeilijk al die tijd geen les krijgen. Buiten dat het goed is om een beetje bij te blijven, is het ook een nuttig tijdverdrijf. Alle boeken, schriften en inlogcodes gaan mee zodat we kunnen doen  wat de klas ook doet, iedere dag een uurtje. Dat uurtje ziekenhuisschool in de zeeën van tijd die we straks moeten doden, het lijkt me best fijn! Om betrokken te blijven bij de klas is er een 'klassencontact' besteld. Een zuil in de klas en een laptop met camera thuis of in het ziekenhuis. Vandaag kwamen er 2 mensen in de klas om de zuil te installeren, vragen te beantwoorden en te testen. Enea mocht naar huis om uitleg over de laptop de krijgen én om contact met de klas te maken. Hij ziet de klas en de klas ziet hem!

Wat een ontzettend mooi medium! Trots zit hij achter de laptop, kijkt op afstand van links naar rechts, zoomt in en uit en steekt ook nog een keer zijn vinger op. Eigenlijk best leuk. En misschien, heel misschien,  is school in het ziekenhuis zo erg nog niet.....



Met dank aan KPN,
Dank aan een supermeester die dit gewoon doet in zijn klas en natuurlijk dank aan alle kinderen die dit omarmen en enthousiast mee doen!

Reacties

Anoniem zei…
Wat gaaf dat dit kan!

Populaire posts van deze blog

Daar zijn ze eindelijk! De Cd4-cellen , dag 275

Niet te geloven.... echt niet te bevatten!!!! Eindelijk zijn de cellen hoog genoeg! Eindelijk mogen we de teugels laten vieren, boodschapjes doen, naar verjaardagen, naar school. Ik wil alles  schrijven met hoofdletters en iedere zin eindigen met een uitroepteken! Van de week mochten we op controle in het Sophia, alles was fysiek in orde (zoals wij natuurlijk allang hadden gezien) Even bloed laten prikken om te kijken hoe de cellen ervoor staan, een controle zoals altijd. Afgesproken dat de arts vrijdag de eerste cijfers door zou geven, maar die waar wij op wachten zouden waarschijnlijk langer duren. Dus toen de arts vanmorgen belde en meteen zei dat het er goed uit zag, dat de cd4-cellen op 320 zaten, rúim boven de ondergrens, kon ik het eigenlijk niet geloven. 320???? Meen je dat? Zeg je nu echt 320? Dat kan  toch helemaal niet? Huh? Klopt dat echt? Dus van 150, meteen door geschoten naar de 320? Meteen 170 boven de ondergrens???? Het gesprek met de arts heb ik heel stoer  netjes

Lets dance the night away!

Tjonge zeg.... wat een topavond. Van te voren toch echt wel stressvol, zo'n feestje organiseren, want stel dat de helft van de mensen niet  komt? Of dat iedereen aan de kant gaat staan en de dansvloer leeg blijft. Ik kan je vertellen dat er flink wat denkuurtjes aan zijn besteed. De meeste 's nachts, want dan heb tenslotte je alle tijd om daar over na te denken.... Langzaam ging de teller omhoog, iedere week wel wat kaartjes verkocht. Maar iedere week sprak ik ook wel iemand die toch niet kon komen, wat weer voor de nodige slapeloze uurtjes zorgde. En toch kregen meer en meer aanmeldingen en groeide mijn vetrouwen. Familie, vrienden, vrienden van vrienden, collega's, de mannen van collega's, gisterenavond stroomde de zaak vol èn de dansvloer ook! De DJ was een blij ei die de vloer opzweepte met zijn enthousiasme en leuke plaatjes. Zowaar werden mijn aangevraagde nummertjes daadwerkelijk gedraaid, helemaal top dat ouwe  mama ook nog kon dansen op een paar herkenbar

Thuis!!!!

Thuis! Eindelijk! Vorige week dachten we natuurlijk al te gaan. Koorts gooide roet in het eten. Het afgelopen weekend is de medicatie wat veranderd en dat heeft geholpen! Hoe jammer was het, dat we het fijne, lange Pinksterweekend niet thuis waren. Gelukkig kwamen de meiden gezellig langs en hebben we toch een paar leuke dagen gehad. Zoon blijkt een schaakmeester in de dop te zijn, hij maakt mama, zussen en oom genadeloos in. Het terras van de Daktuin (=de grote speelkamer van het Ronald mc Donald) heeft een fantastisch groot schaakspel. Gelukkig zijn we nu thuis en kan ik die neergang snel vergeten. Gisternavond was het toch nog even spannend... 38,5. Je zou er van gaan vloeken. Het zou toch niet waar zijn... Niet weer.... Terwijl zoon lag te slapen (na een drukke dag met de zussen) maakte ik me druk om die temp. Ik wilde het liefst iedere 5 minuten die temperatuur nemen (wat ik natuurlijk ook heb gedaan🙈). Het schommelde wat, maar het was genoeg  voor de artsen om toch blo