Doorgaan naar hoofdcontent

Laatste schooldag

En opeens was het daar. De laatste schooldag. Toevallig ook de laatste dag voor de vakantie.

De kinderen uit de klas waren jaloers dat hun klasgenoot maar een uurtje school per dag zou hebben. Toen heb ik ze maar uitgelegd wát er nu eigenlijk allemaal gaat gebeuren en dat het veel fijner is om gewoon naar school te gaan. De klas was toch wel het met me eens dat dat toch wel beter was. Gewoon naar school.

Wat een prachtklas. Vol aandacht hebben ze geluisterd naar het bloedfabriek-verhaal. Mooie, slimme vragen werden gesteld.a (als je die kamer niet af mag, kun je dan wel naar de wc??? 😂) Super enthousiast ging de klas aan de slag met vlaggetjes om die suffe kamer in het ziekenhuis op te vrolijken, wat een geconcentreerde koppies! En wat een mooi cadeau heeft Enea gekregen, een spelletje voor de switch om de tijd door te komen. En hoe blij waren ze met het cadeau wat Enea voor de klas had: een keycord.... yeaeaeaeah... met je naam..... whooooooo.... glow in the dark WHAAAAAA!!!!! Heerlijk jeugdige blijdschap!



Het mooiste cadeau wat Enea kreeg was een boekje met tekeningen en teksten als: Fortnite is cool en enea ook!  Ik ga je missen! Je hoort bij ons. Mijn hart smolt bij iedere bladzijde een beetje meer. Wat een mooi, lief boek.

De klas gaat hem missen en hij gaat de klas missen. Gelukkig  leven  we in een wereld waarin contact houden makkelijk is. Straks, in groep 7, als Enea weer naar school kan, wordt hij met open armen weer ontvangen!





Reacties

Populaire posts van deze blog

Daar zijn ze eindelijk! De Cd4-cellen , dag 275

Niet te geloven.... echt niet te bevatten!!!! Eindelijk zijn de cellen hoog genoeg! Eindelijk mogen we de teugels laten vieren, boodschapjes doen, naar verjaardagen, naar school. Ik wil alles  schrijven met hoofdletters en iedere zin eindigen met een uitroepteken! Van de week mochten we op controle in het Sophia, alles was fysiek in orde (zoals wij natuurlijk allang hadden gezien) Even bloed laten prikken om te kijken hoe de cellen ervoor staan, een controle zoals altijd. Afgesproken dat de arts vrijdag de eerste cijfers door zou geven, maar die waar wij op wachten zouden waarschijnlijk langer duren. Dus toen de arts vanmorgen belde en meteen zei dat het er goed uit zag, dat de cd4-cellen op 320 zaten, rúim boven de ondergrens, kon ik het eigenlijk niet geloven. 320???? Meen je dat? Zeg je nu echt 320? Dat kan  toch helemaal niet? Huh? Klopt dat echt? Dus van 150, meteen door geschoten naar de 320? Meteen 170 boven de ondergrens???? Het gesprek met de arts heb ik heel stoer  netjes

Lets dance the night away!

Tjonge zeg.... wat een topavond. Van te voren toch echt wel stressvol, zo'n feestje organiseren, want stel dat de helft van de mensen niet  komt? Of dat iedereen aan de kant gaat staan en de dansvloer leeg blijft. Ik kan je vertellen dat er flink wat denkuurtjes aan zijn besteed. De meeste 's nachts, want dan heb tenslotte je alle tijd om daar over na te denken.... Langzaam ging de teller omhoog, iedere week wel wat kaartjes verkocht. Maar iedere week sprak ik ook wel iemand die toch niet kon komen, wat weer voor de nodige slapeloze uurtjes zorgde. En toch kregen meer en meer aanmeldingen en groeide mijn vetrouwen. Familie, vrienden, vrienden van vrienden, collega's, de mannen van collega's, gisterenavond stroomde de zaak vol èn de dansvloer ook! De DJ was een blij ei die de vloer opzweepte met zijn enthousiasme en leuke plaatjes. Zowaar werden mijn aangevraagde nummertjes daadwerkelijk gedraaid, helemaal top dat ouwe  mama ook nog kon dansen op een paar herkenbar

Thuis!!!!

Thuis! Eindelijk! Vorige week dachten we natuurlijk al te gaan. Koorts gooide roet in het eten. Het afgelopen weekend is de medicatie wat veranderd en dat heeft geholpen! Hoe jammer was het, dat we het fijne, lange Pinksterweekend niet thuis waren. Gelukkig kwamen de meiden gezellig langs en hebben we toch een paar leuke dagen gehad. Zoon blijkt een schaakmeester in de dop te zijn, hij maakt mama, zussen en oom genadeloos in. Het terras van de Daktuin (=de grote speelkamer van het Ronald mc Donald) heeft een fantastisch groot schaakspel. Gelukkig zijn we nu thuis en kan ik die neergang snel vergeten. Gisternavond was het toch nog even spannend... 38,5. Je zou er van gaan vloeken. Het zou toch niet waar zijn... Niet weer.... Terwijl zoon lag te slapen (na een drukke dag met de zussen) maakte ik me druk om die temp. Ik wilde het liefst iedere 5 minuten die temperatuur nemen (wat ik natuurlijk ook heb gedaan🙈). Het schommelde wat, maar het was genoeg  voor de artsen om toch blo