Die streptokok hè. Die zou nu onderhand wel weg moeten zijn. Dan zou je denken dat die koorts ook weg is.... Helaas. Niet dus.
Dag 17: Standaard procedure is dan weer aan de brede antibiotica en een scan van de longen. Kinderen met CGD zijn kwetsbaar op de longen, wie weet zit daar stiekem toch wat te broeien. Dus daar gingen we, met bed en al. Ijskoud in die scan-ruimte, al bibberend klimt zoon over naar het scanbedje. Gelukkig is het snel achter de rug en racen de verpleegster en ik samen terug naar de kamer. Het is een bochtig parcour, wat we perfect hebben afgelegd. 💪
Dag 18: Er was toch iets op te zien, misschien een bacterie of een schimmel.... Shit. De volgende stap is een longspoeling. Onder narcose, worden de longen gespoeld en dat wordt op kweek gezet. Over een paar dagen weten we of en wat er dan in de longen zou zitten.
Binnen een uur kan ik naar de uitslaapkamer en zie hem al zitten. Hoestend en proestend, want er blijft altijd wel wat vocht achter. Die uitslaapkamer.... Waar allemaal andere patiënten liggen. Waar verplegend personeel loopt. Zonder bescherming. Zoon draagt een mondkapje en dat is het. Een beetje ongemakkelijk word ik er wel van, maar zet het opzij. Zodra het kan gaan we terug. Maar dan kijkt zoon opeens rond en beseft wat ik had gezien: Niemand draagt bescherming. Hij kijkt me met grote ogen aan en ik zie de paniek opkomen. Dit klopt niet. Dit is niet goed. Ik moet hier weg!
Ik zoek snel onze zuster op en vraag wanneer we mogen gaan. Ze belt meteen de afdeling en we zijn snel weer op de kamer. Veilig. Nu is het mondkapje voldoende bescherming voor de situatie, alleen die boodschap kwam echt niet meer aan...
Tot overmaat van ramp lijkt de sonde (die meteen hebben vervangen, we waren er toch) niet goed te zitten. De ph-waarde van het vermoedelijke maagsap is te hoog. Het zweet breekt me uit. Alweer shit. Gaan ze sie sonde opnieuw zetten, wakker? Daar gaat zoon (en ik) nietvij van worden. Die ervaring kan hij zich nog goed herinneren van toen. Niet fijn. Door middel van een mobiel rontgen-apparaat wordt gezien dat de sonde tóch goed zit. De opluchting!!!!
Dag 19. Wat een verrassing vandaag! Er komt iemand van Naturalis met spullen om te vertellen over de prehistorie. Op school wordt gewerkt met dit thema en de ziekenhuisjuf heeft dit voor zoon geregeld. Zo gaaf! Na een les, met plaatjes, komen de schedels tevoorschijn. Welke is van de moderne mens en welke is heel oud? Kun je op basis van vorm en kaak zien welke ouder en jonger is? Wat een fantastisch en leerzaam initiatief.
En dan is het dag 20. De zussen zijn er. Zo fijn om samen te zijn. Hopelijk snel die witte box, als die koorts nu maar eens zakt.....
Dag 17: Standaard procedure is dan weer aan de brede antibiotica en een scan van de longen. Kinderen met CGD zijn kwetsbaar op de longen, wie weet zit daar stiekem toch wat te broeien. Dus daar gingen we, met bed en al. Ijskoud in die scan-ruimte, al bibberend klimt zoon over naar het scanbedje. Gelukkig is het snel achter de rug en racen de verpleegster en ik samen terug naar de kamer. Het is een bochtig parcour, wat we perfect hebben afgelegd. 💪
Dag 18: Er was toch iets op te zien, misschien een bacterie of een schimmel.... Shit. De volgende stap is een longspoeling. Onder narcose, worden de longen gespoeld en dat wordt op kweek gezet. Over een paar dagen weten we of en wat er dan in de longen zou zitten.
Binnen een uur kan ik naar de uitslaapkamer en zie hem al zitten. Hoestend en proestend, want er blijft altijd wel wat vocht achter. Die uitslaapkamer.... Waar allemaal andere patiënten liggen. Waar verplegend personeel loopt. Zonder bescherming. Zoon draagt een mondkapje en dat is het. Een beetje ongemakkelijk word ik er wel van, maar zet het opzij. Zodra het kan gaan we terug. Maar dan kijkt zoon opeens rond en beseft wat ik had gezien: Niemand draagt bescherming. Hij kijkt me met grote ogen aan en ik zie de paniek opkomen. Dit klopt niet. Dit is niet goed. Ik moet hier weg!
Ik zoek snel onze zuster op en vraag wanneer we mogen gaan. Ze belt meteen de afdeling en we zijn snel weer op de kamer. Veilig. Nu is het mondkapje voldoende bescherming voor de situatie, alleen die boodschap kwam echt niet meer aan...
Tot overmaat van ramp lijkt de sonde (die meteen hebben vervangen, we waren er toch) niet goed te zitten. De ph-waarde van het vermoedelijke maagsap is te hoog. Het zweet breekt me uit. Alweer shit. Gaan ze sie sonde opnieuw zetten, wakker? Daar gaat zoon (en ik) nietvij van worden. Die ervaring kan hij zich nog goed herinneren van toen. Niet fijn. Door middel van een mobiel rontgen-apparaat wordt gezien dat de sonde tóch goed zit. De opluchting!!!!
Dag 19. Wat een verrassing vandaag! Er komt iemand van Naturalis met spullen om te vertellen over de prehistorie. Op school wordt gewerkt met dit thema en de ziekenhuisjuf heeft dit voor zoon geregeld. Zo gaaf! Na een les, met plaatjes, komen de schedels tevoorschijn. Welke is van de moderne mens en welke is heel oud? Kun je op basis van vorm en kaak zien welke ouder en jonger is? Wat een fantastisch en leerzaam initiatief.
En dan is het dag 20. De zussen zijn er. Zo fijn om samen te zijn. Hopelijk snel die witte box, als die koorts nu maar eens zakt.....
Reacties