Jaja daar is hij. De dip. De dag dat alles irriteert en iedere opmerking binnen komt. Het gevoel dat je bij de gestapo in woont in plaats van dat je in een ziekenhuis bent.
De vraag is natuurlijk of ik 'on edge' ben of dat de mensen om me heen gewoon niet normaal kunnen communiceren. Ik denk het laatste 😇. Ik weet het laatste.
Het probleem is de plaatsing van ons beddengoed. Er is vrijwel geen opbergruimte in die kamer en wij vinden dat we een redelijk systeem hebben waar we alles laten. Iedere dag zorgen we ervoor dat alles weer staat waar het hoort te staan en zijn we kritisch over wat er in komt en mag blijven. Nu heeft een verpleegster bedacht dat het beddengoed ergens anders moet. Even uitleggen: we slapen op een uitklapbed (bedenk even hoe overheerlijk de nachten zijn op zo'n bedje 🙈) en halen dat iedere dag af en klappen het weer in. Deken, lakens, kussen gaan op de lage kast.
Goed. Waar moet het volgens haar? In de hoge (bijzonder smalle) kast. In de kast die: juist! Vol staat! Er staan echt veel spullen in, onze eetvoorraad (noodzakelijk ondat we hier alleen ontbijt krijgen, hoewel dat an sich al een luxe is), kleding van zoon in zakjes booor de hygiëne en onze kleding.
Waar we er dan mee naartoe moeten weet de beste dame dan ook niet. Ze komt er wel nog een keer op terug, want als het lage kastje niet meer dicht kan vanwege medische dingen die er achter zijn gevallen (natuurlijk allemaal van die ene week dat wij er zijn, dat heb ik expres gedaan) Komt dat natuurlijk door het beddengoed! Logisch!
Met dat ik het terug lees denk ik..... misschien, heeeeeel misschien, ligt het aan mij. Waarschijnlijk niet, hè. Maar misschien moet ik me dingen niet zo aantrekken. Voorlopig zijn we nog wel hier, laat me me vooral druk maken om dingen die belangrijk zijn.
Ik geloof dat ik mijn nieuwe lijflied maar heul hard ga zingen: laat het looooos, laat het gaaaaaaan 🎵🎶. Misschien werkt het.
De vraag is natuurlijk of ik 'on edge' ben of dat de mensen om me heen gewoon niet normaal kunnen communiceren. Ik denk het laatste 😇. Ik weet het laatste.
Het probleem is de plaatsing van ons beddengoed. Er is vrijwel geen opbergruimte in die kamer en wij vinden dat we een redelijk systeem hebben waar we alles laten. Iedere dag zorgen we ervoor dat alles weer staat waar het hoort te staan en zijn we kritisch over wat er in komt en mag blijven. Nu heeft een verpleegster bedacht dat het beddengoed ergens anders moet. Even uitleggen: we slapen op een uitklapbed (bedenk even hoe overheerlijk de nachten zijn op zo'n bedje 🙈) en halen dat iedere dag af en klappen het weer in. Deken, lakens, kussen gaan op de lage kast.
Goed. Waar moet het volgens haar? In de hoge (bijzonder smalle) kast. In de kast die: juist! Vol staat! Er staan echt veel spullen in, onze eetvoorraad (noodzakelijk ondat we hier alleen ontbijt krijgen, hoewel dat an sich al een luxe is), kleding van zoon in zakjes booor de hygiëne en onze kleding.
Waar we er dan mee naartoe moeten weet de beste dame dan ook niet. Ze komt er wel nog een keer op terug, want als het lage kastje niet meer dicht kan vanwege medische dingen die er achter zijn gevallen (natuurlijk allemaal van die ene week dat wij er zijn, dat heb ik expres gedaan) Komt dat natuurlijk door het beddengoed! Logisch!
Met dat ik het terug lees denk ik..... misschien, heeeeeel misschien, ligt het aan mij. Waarschijnlijk niet, hè. Maar misschien moet ik me dingen niet zo aantrekken. Voorlopig zijn we nog wel hier, laat me me vooral druk maken om dingen die belangrijk zijn.
Ik geloof dat ik mijn nieuwe lijflied maar heul hard ga zingen: laat het looooos, laat het gaaaaaaan 🎵🎶. Misschien werkt het.
Reacties