Doorgaan naar hoofdcontent

Moe

Moe. Dat is het meest gehoorde woord van de dag. Hoe gaat het met je? Moe. Waar zoon eerst niet met 10 paarden in slaap te krijgen is, gaat hij nu vrijwillig liggen en is vertrokken voor je er erg in hebt. Meerdere dutjes op een dag zijn geen uitzondering.

Het is natuurlijk niet gek dat dit zo is. De hoeveelheden zooi die het lijfje in gaan zijn behoorlijk. Naast chemo is er voor iedere bijwerking wel een ander medicijn wat kan worden gegeven. Extreme jeuk (ondanks het vele douchen), als poeder en zalf niet werkt is er wel een ander middeltje voor. Misselijk? Koorts? Ander ongemak? Het lijkt wel of ze voor alles een tegenmiddel hebben. Niet alles helpt, maar het is altijd het proberen waard. Vandaag een bloedtransfusie gekregen. De chemo doodt alles, ook de cellen die je nodig hebt. Wat je te kort komt en wel nodig hebt, wordt weer terug gegeven. Het klinkt allemaal tegenstrijdig, het ene gat dichten met het  andere.... Het helpt hem de winter door zullen we maar zeggen.



Het valt niet mee om ons mannetje zo te zien. Hij is op. Het glimmertje in zijn ogen is er nog wel, maar we moeten ons best ervoor doen. En dit is het vast nog niet. Als de vermoeidheid alles zou zijn, zijn we spekkoper! We weten dat het gaat komen, waarschijnlijk. We zien dat hij een ontzettende bikkel is en iedere dag toch weer redelijk door komt en iedere dag is er 1.

Het is een kwestie van tijd voor we de gaten echt kunnen gaan dichten, zonder een ander gat te veroorzaken. En dat is de dag dat we gaan bouwen! Die beuk is geweest, we trillen nu na en dan gaan we er weer voor!!!!! Laat de lente maar komen!



Reacties

Populaire posts van deze blog

Daar zijn ze eindelijk! De Cd4-cellen , dag 275

Niet te geloven.... echt niet te bevatten!!!! Eindelijk zijn de cellen hoog genoeg! Eindelijk mogen we de teugels laten vieren, boodschapjes doen, naar verjaardagen, naar school. Ik wil alles  schrijven met hoofdletters en iedere zin eindigen met een uitroepteken! Van de week mochten we op controle in het Sophia, alles was fysiek in orde (zoals wij natuurlijk allang hadden gezien) Even bloed laten prikken om te kijken hoe de cellen ervoor staan, een controle zoals altijd. Afgesproken dat de arts vrijdag de eerste cijfers door zou geven, maar die waar wij op wachten zouden waarschijnlijk langer duren. Dus toen de arts vanmorgen belde en meteen zei dat het er goed uit zag, dat de cd4-cellen op 320 zaten, rúim boven de ondergrens, kon ik het eigenlijk niet geloven. 320???? Meen je dat? Zeg je nu echt 320? Dat kan  toch helemaal niet? Huh? Klopt dat echt? Dus van 150, meteen door geschoten naar de 320? Meteen 170 boven de ondergrens???? Het gesprek met de arts heb ik heel stoer  netjes

Lets dance the night away!

Tjonge zeg.... wat een topavond. Van te voren toch echt wel stressvol, zo'n feestje organiseren, want stel dat de helft van de mensen niet  komt? Of dat iedereen aan de kant gaat staan en de dansvloer leeg blijft. Ik kan je vertellen dat er flink wat denkuurtjes aan zijn besteed. De meeste 's nachts, want dan heb tenslotte je alle tijd om daar over na te denken.... Langzaam ging de teller omhoog, iedere week wel wat kaartjes verkocht. Maar iedere week sprak ik ook wel iemand die toch niet kon komen, wat weer voor de nodige slapeloze uurtjes zorgde. En toch kregen meer en meer aanmeldingen en groeide mijn vetrouwen. Familie, vrienden, vrienden van vrienden, collega's, de mannen van collega's, gisterenavond stroomde de zaak vol èn de dansvloer ook! De DJ was een blij ei die de vloer opzweepte met zijn enthousiasme en leuke plaatjes. Zowaar werden mijn aangevraagde nummertjes daadwerkelijk gedraaid, helemaal top dat ouwe  mama ook nog kon dansen op een paar herkenbar

Thuis!!!!

Thuis! Eindelijk! Vorige week dachten we natuurlijk al te gaan. Koorts gooide roet in het eten. Het afgelopen weekend is de medicatie wat veranderd en dat heeft geholpen! Hoe jammer was het, dat we het fijne, lange Pinksterweekend niet thuis waren. Gelukkig kwamen de meiden gezellig langs en hebben we toch een paar leuke dagen gehad. Zoon blijkt een schaakmeester in de dop te zijn, hij maakt mama, zussen en oom genadeloos in. Het terras van de Daktuin (=de grote speelkamer van het Ronald mc Donald) heeft een fantastisch groot schaakspel. Gelukkig zijn we nu thuis en kan ik die neergang snel vergeten. Gisternavond was het toch nog even spannend... 38,5. Je zou er van gaan vloeken. Het zou toch niet waar zijn... Niet weer.... Terwijl zoon lag te slapen (na een drukke dag met de zussen) maakte ik me druk om die temp. Ik wilde het liefst iedere 5 minuten die temperatuur nemen (wat ik natuurlijk ook heb gedaan🙈). Het schommelde wat, maar het was genoeg  voor de artsen om toch blo