Ik wist het meteen. Toen ik gisterenmorgen wakker werd. Meneertje was niet zichzelf. Helemaal niet zelfs. In eerste instantie dacht ik, hij zal nog wel moe zijn, maar toen bleek dat hij verhoging had. Verhoging, niets aan de hand, toch? Alleen werd de verhoging al snel koorts, hoge koorts zelfs. Hoge ademhaling, hoge hartslag, slapen, alles bij koorts hoort.
De schrik slaat om het hart. Verpleging liep in en uit. Artsen kwamen en komen kijken en controleren. Bloedafnames, nog meer controles. En dan sta je ernaast en het enige wat je kunt doen is zijn hand vast houden. Of liever niet, want dat is vervelend voor hem. Warm.
Het afweersysteem is de afgelopen weken vakkundig en grondig afgebroken. Hij heeft 0,0 afweer. De kans dat, ondanks alle voorzorgsmaatregelen, er toch een bacterie in zijn kamer dwarrelt is aanwezig. De kans op koorts is groot. Geen kind schijnt er doorheen te komen zonder koorts.
'Het hoort erbij', horen we dagelijks. Alle dingen waar we tegenaan lopen horen bij het proces. Zo ook de koorts. Omdat zoon tot nu het braafste jongetje van de klas was en hij er erg zielig bij ligt, maakt het de 'klap' harder. Iedere dag dat het goed ging was er 1 en waren we heel blij mee. Dat dit zou gebeuren was onvermijdelijk en toch valt het tegen. Ik dacht dat het rond dag 4 ging gebeuren en niet pas op dag 12. Dan hoop je dat de kans op koorts voorbij is.
De zorgen zijn in volle sterkte aanwezig. Nu bijna 24 uur rond de 40 graden koorts. Een beetje erboven en met paracetamol een beetje er onder. Antibiotica moet de oplossing zijn, zijn lijf kan het in ieder geval niet zelf. We moeten dus lijdzaam toe kijken en hopen dat het snel aan slaat. Dat het een voldoende breed antibioticum is om deze bacterie de nek om te draaien. Het team staat paraat, alles wordt in de gaten gehouden en niets wordt aan het toeval overgelaten. Dat voelt fijn.
En ondertussen: Wachten. Het blijft een toepasbaar woord....
De schrik slaat om het hart. Verpleging liep in en uit. Artsen kwamen en komen kijken en controleren. Bloedafnames, nog meer controles. En dan sta je ernaast en het enige wat je kunt doen is zijn hand vast houden. Of liever niet, want dat is vervelend voor hem. Warm.
Het afweersysteem is de afgelopen weken vakkundig en grondig afgebroken. Hij heeft 0,0 afweer. De kans dat, ondanks alle voorzorgsmaatregelen, er toch een bacterie in zijn kamer dwarrelt is aanwezig. De kans op koorts is groot. Geen kind schijnt er doorheen te komen zonder koorts.
'Het hoort erbij', horen we dagelijks. Alle dingen waar we tegenaan lopen horen bij het proces. Zo ook de koorts. Omdat zoon tot nu het braafste jongetje van de klas was en hij er erg zielig bij ligt, maakt het de 'klap' harder. Iedere dag dat het goed ging was er 1 en waren we heel blij mee. Dat dit zou gebeuren was onvermijdelijk en toch valt het tegen. Ik dacht dat het rond dag 4 ging gebeuren en niet pas op dag 12. Dan hoop je dat de kans op koorts voorbij is.
De zorgen zijn in volle sterkte aanwezig. Nu bijna 24 uur rond de 40 graden koorts. Een beetje erboven en met paracetamol een beetje er onder. Antibiotica moet de oplossing zijn, zijn lijf kan het in ieder geval niet zelf. We moeten dus lijdzaam toe kijken en hopen dat het snel aan slaat. Dat het een voldoende breed antibioticum is om deze bacterie de nek om te draaien. Het team staat paraat, alles wordt in de gaten gehouden en niets wordt aan het toeval overgelaten. Dat voelt fijn.
En ondertussen: Wachten. Het blijft een toepasbaar woord....
Reacties